O Woody Allen είχε πάντα το ταλέντο να μας κάνει να ξεκαρδιζόμαστε και ταυτόχρονα να προβληματιζόμαστε, να περνάει τα πιο βαθιά μηνύματα μέσα από τα πιο απλά σενάρια, να μας αποδεικνύει, εν τέλει, ότι αποτελεί ένα κινηματογραφικό θρύλο κι ένα φαινόμενο μοναδικό στην ιστορία της 7ης τέχνης. Αυτό ακριβώς κάνει και με το Crimes and Misdemeanors: βαδίζει στα γνωστά του χνάρια και τα ακολουθεί τόσο πιστά που δεν είναι δυνατό να μας δώσει κάτι λιγότερο από μια απολαυστική ταινία. Όλοι οι γνωστοί του προβληματισμοί είναι εδώ: οι νευρωτικοί χαρακτήρες, η Νέα Υόρκη. Σίγουρα, αυτόν τον Woody Allen τον έχουμε όλοι ξαναδεί και μάλιστα σε αρκετά καλύτερη έκδοση, σίγουρα είναι μια ταινία όπου ανακυκλώνονται οι ίδιοι προβληματισμοί, σίγουρα εδώ ο Woody Allen διαλέγει να ακολουθήσει τη πεπατημένη αντί να βρει νέα σκηνοθετικά και σεναριακά μονοπάτια, σίγουρα όμως δεν μπορούμε παρά να γοητευθούμε από το ταλέντο και την εξυπνάδα του και να δηλώσουμε αιώνιοι φαν. Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ταινία