Κορίτσια, όπλα, γροθιές και ρεπούμπλικες αφθονούν στο ομότιτλο σκληροτράχηλο αφήγημα του Μίκυ Σπιλέιν για έναν άνδρα με αμνησία (Άντονι Κουίν) που δεν θυμάται αν έκλεψε 250.000 από το αφεντικό του ή σκότωσε τον εισαγγελέα της πόλης... για να μην πω το γεγονός ότι το κορίτσι του πήγε και έκανε πλαστική, οπότε δεν ξέρει ποια είναι. Θα μπορούσε να είναι η Αφροδίτη ή κάποιο από τα άλλα μωρά που συρρέουν γύρω από τον τραχύ Κουίν σαν τις πεταλούδες της νύχτας στη φλόγα της λάμπας όταν δεν αποφεύγει τις σφαίρες; Η πιο συναρπαστική οπτικά σεκάνς της ταινίας αποδεικνύεται και η πιο σαδιστική: σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, φωτισμένο με εξπρεσιονιστική πανδαισία, η Πέγκι Καστλ , δεμένη με σχοινί και κάτω από την απειλή ενός όπλου, σέρνεται στο πάτωμα για να δώσει στον Κουίν ένα τελευταίο φιλί. Πολύ καλή διασκέδαση για τους λάτρεις του σκοτεινού νουάρ της δεκαετίας του '50 με όσο σεξ και βία επέτρεπε ο Κώδικας Χέιζ. Στις ελληνικές αίθουσες προβλήθηκε με τον τίτλο “Δυο ώρες προθεσμία”.