Δώδεκα ένορκοι συνεδριάζουν για μία υπόθεση φόνου. Όλοι συμφωνούν αμέσως στην ενοχή του κατηγορούμενου. Όλοι... εκτός από τον ένορκο νούμερο οκτώ, ο οποίος διατηρεί επιφυλάξεις και θέλει να επανεξετάσει την υπόθεση πριν καταδικάσει έναν άνθρωπο σε θάνατο.

Τρεις ηλικιωμένοι φίλοι χρησιμοποιούν τακτικά τη πισίνα ενός γειτονικού σπιτιού, που φαίνεται εγκαταλελειμμένο. Σε μια από τις ξέγνοιαστες επισκέψεις τους διαπιστώνουν ότι το νερό της πισίνας έχει απίστευτα ευεργετικά αποτελέσματα πάνω τους, καθώς αισθάνονται να αποκτούν τις σωματικές και πνευματικές δυνάμεις που είχαν ως έφηβοι. Αυτό που δε γνωρίζουν είναι ότι η πισίνα ανήκει σε μια ομάδα εξωγήϊνων που στον πάτο της πισίνας έχουν αφήσει κάποια πράγματα από τη τελευταία τους επίσκεψη στη Γη. Τώρα αποφασίζουν να τα πάρουν πίσω, αλλά θα χρειαστεί να διαπραγματευτούν σκληρά με τους τρεις φίλους που θεωρούν τη πισίνα δική τους…

Ο σκηνοθέτης Tay Garnett τα πάει πολύ καλά με τη φετιχοποίηση. Η Cora (Lana Turner) δεν είναι απλώς ο απαγορευμένος καρπός, είναι πολλά παραπάνω από γυναίκα ενός άλλου. Είναι νέα και ανικανοποίητη, έχει παιδικό πρόσωπο και τονίζει την εικόνα της αγνότητας με το λευκό που φοράει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, σε δύο σκηνές που παραπέμπουν στο θάνατο). Ακόμη και το καυτό σορτς, οφείλει να είναι κατάλευκο. Και να συνοδεύεται από κατακόκκινο κραγιόν, γιατί εδώ μιλάμε για την κορυφαία femme fatale. Το κραγιόν είναι το βασικό της όπλο. Να "γίνει κάποια" είναι το όνειρό της. Η αγάπη γι’ αυτήν είναι περισσότερο επιβολή. Ένα παιχνίδι εξουσίας. Αφήνει στον άλλο το πάνω χέρι, μόνο για να το πάρει αμέσως μετά. Είναι έξυπνη και όμορφη, συνήθως όμως επιλέγει το δεύτερο ως όχημα προς την επιτυχία. Δεν είναι πιο βολικό να κάνει άλλος τις βρωμοδουλειές ή έστω να επωμίζεται το μεγαλύτερο μέρος της εκτέλεσης των σχεδίων; Η femme fatale δε βάφει τα χέρια της με αίμα, όχι δεν