February / The Blackcoats Daughter (2015)

Ο Οζ Πέρκινς (γιός του Άντονι Πέρκινς που είχε υποδυθεί τον ψυχάκια μαμάκια Νόρμαν Μπέιτς στο κλασικό χιτσοκικό "Ψυχώ" του 1960) πρέπει να είναι ο Τεό Αγγελόπουλος των ταινιών τρόμου,δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί και στο "περιβόητο" Longlegs με τον Νίκολας Κέιτζ πρωταγωνιστή το οποίο σκηνοθέτησε πρόσφατα, πάλι τα ίδια κάνει όπως και σε τούτη την ταινία, δηλαδή αργόσυρτα κουραστικά πλάνα που μόνο υπνηλία φέρνουν (στο Longlegs που είδα προχθές κοιμήθηκα μέσα στο σινεμά) και αποπνικτική μεν ατμόσφαιρα που στην τελική όμως δεν δημιουργεί τρόμο αλλά μυστήριο και ετούτη εδώ και το Longlegs τρόμου δεν τις λες με τίποτα,ο πιό σωστός χαρακτηρισμός είναι μυστηρίου με στοιχεία μεταφυσικού τρόμου,το οποίο είναι διάχυτο και στις δύο αυτές ταινίες του που έχω δει ως τώρα! Ενώ η τελική αίσθηση είναι ότι παρακολούθησες μία μέτρια ταινία! Απ'ότι φαίνεται ο Πέρκινς Jr είναι ένας σκηνοθέτης είναι μάλλον ένας σκηνοθέτης που ποτέ δεν πρόκειται να ξεφύγει από την χρυσή μετριότητα και ας είπαν τα παπαγαλάκια του χολιγουντιανού μάρκετινγκ προώθησης ταινιών ότι τα κατάφερε φέτος με το Longlegs! Άνθρακες ο θησαυρός οι ταινίες του! 4 στα 10 από μένα και πολύ του είναι!...

αηδια αισχος

Ταινία μυστηρίου/τρόμου. Μια από τις πολυάριθμες ταινίες με θέμα τον δαιμονισμό. Η κεντρική ιδέα συνηθισμένη αλλά πάντα ενδιαφέρουσα, παρόλα αυτά μια ιδιαίτερα ερασιτεχνική και αποτυχημένη προσπάθεια να βγάλει έστω και λίγο τρόμο. Εξαιρετικά αργή, άτονη, κουραστική, χωρίς καθόλου σασπένς και ελάχιστο ενδιαφέρον και με ένα σενάριο που συνδυάζει σκηνές με πρόσωπα από διαφορετικά χρονικά σημεία ώστε όχι μόνο να κουράσει αλλά και να μπερδέψει τον θεατή. Το τέλος απλά αποκαλύπτει τα πρόσωπα του μελλοντικού χρονικού σημείου σε σχέση με το παρελθόν και τίποτα άλλο, πολλά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Υπάρχουν άφθονες ταινίες του είδους για να δείτε. Η συγκεκριμένη άκρως βαρετή και ερασιτεχνική. Κάτω του μετρίου, μακριά!

4-4.5/10 από μένα.

θα συμφωνησω απολυτα με την Elijahve!!!!!! Mou αρεσε πολυ!!!!

Εμπνευσμένο, ευρηματικό με τη μουσική να κερδίζει επάξια μια θέση στο σύμπαν της ταινίας! Μια -σχεδόν- απλή ιστορία, αν εξαιρέσει κανείς την τραγική ειρωνεία του τέλους, μεταμορφώνεται μέσα από τρεις σπονδυλωτές ιστορίες. Δίνει την εντύπωση ενός Lynchικού εφιάλτη μόνο και μόνο για να συνθέσει στο τέλος ο θεατής το παζλ του νοήματος, πράγμα που απέχει από την απόδοση του Lynch. Ένα μικρό κενό στην ιστορία είναι πως προκύπτει ο δαιμονισμός και η λατρεία του Κακού αλλά το παραβλέπεις εύκολα με την σκοτεινή κλειστοφοβικά ατμόσφαιρα και τη μουσική. Όαση στην έρημο των σύγχρονων ταινιών τρόμου.

8/10 ⭐