The Green Mile / Το Πράσινο Μίλι (1999)

Κορυφαίο και μεγαλειώδης. Ένα πολυδιάστατο επικό αριστούργημα της 7ης Τέχνης. Τρομερό δράμα φυλακών, ασχολείται άμεσα και έμμεσα με την θανατική ποινή και την εκτέλεσή της. Παρά το μεταφυσικό στοιχείο που υπάρχει, η ιστορία αναφέρεται στην -χωρίς δόγματα και ηθικολογίες- ανθρωπιά (απέναντι από την απανθρωπιά) στο επίπεδο μια βαθιάς οντολογίας. Κατά έναν τρόπο, ο φυλακισμένος μελλοθάνατος νέγρος καλοκάγαθος γίγαντας, που ξέρει μόνο να αγαπά και να γιατρεύει με μαγικό τρόπο, είναι ένας μάρτυρας με τη χριστιανική έννοια, και ο Tom Hanks, στον ρόλο του δεσμοφύλακα, είναι ο μαθητής που ακολουθεί, πιστεύει και λυτρώνεται. Η πλοκή είναι πυκνή, με αρκετά στιγμιότυπα δοσμένα στη φαντασία και με ύφος διαπεραστικό μετατρέπεται γρήγορα σε ένα ανατρεπτικό και συναισθηματικό δράμα που κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το φινάλε. Με μεγάλη ευαισθησία και τρυφερότητα σκηνοθετεί την ταινία ο Frank Darabont, παραθέτοντάς μας πορτρέτα τόσο της φυλακής, όσο και των προσώπων μέσα σ’ αυτήν, αφήνοντάς μας έτσι να εμβαθύνουμε, τόσο στην αύρα που εκπέμπει ο χώρος, όσο και τα πρόσωπα που κινούνται σ’ αυτόν. Σ’ αυτό βέβαια συμβάλλει και η εξαιρετική φωτογραφία της ταινίας. Ο King είναι από εκείνους τους συγγραφείς που τους αρέσει να παίζουν μεταξύ των εννοιών του καλού και του κακού και να τα φέρνουν σε σύγκρουση. Η ομώνυμη σκοτεινή νουβέλα του έχει να κάνει με χαρακτήρες και είναι αφιερωμένη σ’ αυτούς. Επιπλέον, έχει από μόνη της μεγάλη δυναμική και η δικαιοσύνη απονέμεται για τους περισσότερους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ώστε στο τέλος μένει μία συγκρατημένη ικανοποίηση.

Η μουσική δίνει τον κατάλληλο τόνο στην πιο κατάλληλη στιγμή δημιουργώντας συγκίνηση πολλές φορές αποκλειστικά και μόνο μέσω του ήχου. Το μοντάζ και ο χώρος γυρισμάτων δίνουν την τελευταία πινελιά σ΄ αυτή την ανέλπιστα μεγάλη επιτυχία. Η όλη δουλειά των παραγωγών, των συντελεστών και του κάστινγκ μεταφέρουν τον θεατή κυριολεκτικά στην εποχή λειτουργίας των αυστηρών φυλακών με τους μελλοθάνατους, το 1935. Μα είναι φυσικά αδυνατόν μια τόσο εξαιρετική δουλειά να μην έχει την επιτυχία που γνώρισε, καθώς απέκτησε 13 βραβεία και φυσικά ήταν υποψήφια για άλλα 23. Χαρακτηριστικό είναι ότι πολλές από τις σκηνές διεγείρουν το συναίσθημα και προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα όπως μίσος, λύπη, εκδίκηση και απορία. Αξιοσημείωτη και αρκετά συγκινητική θεωρείται η σκηνή της γιατρειάς της γυναίκας με τον όγκο στον εγκέφαλο από τον Τζόν Κόφι, δίνοντας μια φανταστική διάσταση στην ταινία, παίζοντας με τα φώτα και τα χρώματα αλλά συγχρόνως διεγείροντας σε μεγάλο βαθμό τα αισθήματα του θεατή.

Μοναδικοί και εξαιρετικοί το σύνολό των χαρακτήρων και με απίστευτα πολύ ενδιαφέρον, ο καθένας προσθέτει στην ιστορία μία δική του πτυχή και έχει το δικό του κομμάτι μέσα στο έργο. Οι ερμηνείες είναι όλες ανεξαιρέτως συνταρακτικές και δίνουν νόημα στις διάφορες καταστάσεις. Ο Tom Hanks έρχεται να δώσει ρεσιτάλ ερμηνείας ολοκληρώνοντας κορυφαία το ρόλο του, Από την άλλη, ο υποδειγματικός κι αείμνηστος Michael Clarke Duncan αποτέλεσε την πιο σωστή επιλογή για το συγκεκριμένο ρόλο του Coffey και είναι απλά με μια λέξη συγκλονιστικός. Η επιλογή του δεν είναι τυχαία! Η σωματική του διάπλαση σοκάρει, ξέρεις ότι θα μπορούσε να σε λιώσει σαν μύγα κι όμως… κάτω απ’ αυτό τον τεράστιο μυώδη όγκο κρύβεται μια χρυσή καρδιά μικρού παιδιού, την οποία πολύ όμορφα μας μεταδίδει. Η χημεία των δύο πρωταγωνιστών είναι εξαιρετική και η ερμηνεία τους απίθανη αποδίδοντας ένα συνολικό αίσθημα ευαισθησίας, είναι συνολικά απόλυτες φιγούρες καλοσύνης, μόνο η συμμετοχή τους προσθέτει πόντους. Στον αντίποδα, από τους υπέροχα παιγμένους δευτερεύοντες ήρωες αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς ο Doug Hutchinson και ο Sam Rockwell, στους ρόλους του κακού δεσμοφύλακα και θανατοποινήτη αντίστοιχα, συμπληρώνουν το πάζλ των χαρακτήρων καθώς παρουσιάζουν το πρόσωπο της απόλυτης παράνοιας και αρρωστημένης διάθεσης να προκαλούν το φόβο και τον πόνο, δημιουργώντας παράλληλα έντονη εκδικητικότητα, απέχθεια, μοχθηρία και αλαζονεία και αξίζουν συγχαρητήρια.

Προσδίδει υπαρξιακές προεκτάσεις και προβληματισμούς πάνω στις ανθρώπινες αξίες αλλά συγχρόνως προκαλεί και την αμφισβήτηση "του κατά πόσο υπήρξε δίκαια η ποινή της ηλεκτρικής καρέκλας", διότι υπήρχαν κατηγορούμενοι που δεν διέπραξαν ποτέ κανένα έγκλημα ή τουλάχιστον είχαν μετανιώσει πραγματικά για μια τέτοια πράξη τους. Την συνιστώ ανεπιφύλακτα. την νιώθεις βαθιά μέσα σου, σε ανατριχιάζει συθέμελα και την παρακολουθείς μονορούφι χαμένος στη μαγεία της. Μη την χάσετε, γιατί θα χάσετε. 10/10!!!