The Story of My Wife / Η Ιστορία της Γυναίκας μου / A feleségem története (2021)

Παραξενη ιστορια, αλλα ενδιαφερουσα. Το λαθος για μενα, ηταν πολυ μακροσυρτη και αργη. Ενα παιγνιδι αγαπης παραξενο, με πολλα εξωτερικα ωραια γυρισματα.

Μυθιστορηματικών διαστάσεων αισθηματικό δράμα εποχής που είναι τελείως αδιάφορο, μια πολύ απλή και ολίγον τι παλιομοδίτικη ιστορία ερωτικού τριγώνου στην Γαλλία των αρχών του 20ού αιώνα, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του συμπατριώτη της σκηνοθέτριας, Milan Fust, που μετατρέπεται σε μια ασθμαίνουσα, αργόσυρτη και χωρίς κανένα λόγο τρίωρη ταινία. Ένα απόλυτο αφηγηματικό κενό, ένα μακρόσυρτο μαρτύριο που δεν έχει τελειωμό, εξελίσσεται βασανιστικά και υποτονικά, χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος.

Το ψυχογράφημα των χαρακτήρων καίριο, αλλά το love story είναι χωρίς φρεσκάδα και συναίσθημα. Ο τρόπος που διαχειρίζονται τον λογοτεχνικό διάλογο είναι επιτηδευμένος και οι ερμηνείες πέτρινες. Το εσωτερικό ταξίδι που βιώνει το πρωταγωνιστικό ανδρόγυνο μέσω των σκαμπανεβασμάτων της νυχτερινής ζωής, των ερωτικών τους περιπτύξεων και ψυχολογικών παιχνιδιών που υποβάλλουν ο ένας στον άλλον απεικονίζονται με τέτοια χλιαρή αδιαφορία, που ο εσωτερικός τους κόσμος φαίνεται κίβδηλος στην καλύτερη και ανυπόφορος στη χειρότερη. Ειδικά ο Garrel στο πρώτο μισό της ταινίας (ήτοι μιάμιση ώρα) μένει τρομερά ανεκμετάλλευτος, σχεδόν θα λέγαμε κάνει γκεστ εμφάνιση σε μερικές σκηνές, ενώ η Lea Seydoux, μια από τις σπουδαιότερες ευρωπαίες ηθοποιούς, είναι υποτονική και αμήχανη.

Το θετικό για την ταινία είναι ότι η τρίτη ώρα είναι η καλύτερη, είναι η μόνη φορά που αποκτά ρυθμό, ένταση, μια υποβόσκουσα αγωνία και αμφιβολία για το πώς θα κινηθούν οι ήρωες, ενώ και οι ηθοποιοί βρίσκουν περισσότερο τα πατήματά τους. Είναι πασιφανές πως κάτι δεν λειτούργησε όπως το φανταζόταν η σκηνοθέτης λόγω της έμφυτης δυσκολίας μιας λογοτεχνικής μεταφοράς στον κινηματογράφο.

Η Enyedi στην προσπάθειά της να κάνει μια ταινία πιο μεγάλη, ίσως πιο χολιγουντιανή καταλήγει να μεγεθύνει την παραγωγή αλλά να συρρικνώσει την δική της παρουσία και υπογραφή. Όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες παραγωγές, έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στα κοστούμια, στην σκηνογραφία, στον σχεδιασμό παραγωγής, αρκετά καλή στην φωτογραφία του Marcell Rev, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο με το ελλιπές σενάριο και το ημιτελές πλάσιμο των χαρακτήρων, παρότι δαπανήθηκαν τρείς σχεδόν ώρες κινηματογραφικού χρόνου για να διαφανούν οι σχέσεις τους. 5/10!!!