Fly Me to the Moon (2024)

Μια ρομαντική κομεντί που μπλέκει λίγο πραγματικά πρόσωπα και πάγματα με πολύ μυθοπλασία, ίσα ίσα για να περάσεις την ώρα σου. Δεν έχει έντονα το ρομαντικό στοιχείο, ούτε την στιβαρότητα άλλων αντίστοιχων ταινιών που έχουν γυριστεί για την κούρσα του διασήματος, ούτε καν τους έξυπνους διαλόγους που θα σε κάνουν να γελάσεις. Έχει μια μοντέρνα σκηνοθετική ματιά σαν κλιπάκι, είναι γεμάτη χρώματα, γνωστα ονόματα, όμορφες μουσικές.

Ένας Γουντι Χάρελσον άξίζει, μόνο. Χαζομαρούλα. Πεταμένα λεφτά και δικός μας πεταμένος χρόνος. Πίστευα ότι θα είχε κάτι ενδιαφέρον να πει, μιας και ηδη ξέρουμε ότι δεν πάτησαν στο φεγγάρι. Καμιά ώρα κατάφερα να δω, τον Γούντι τον βρίσκεις κ αλλού.

Απογοητευτική ,αργή και βαρετή
Καλή προσπάθεια μεν αλλά δεν με κράτησε καθόλου
5
Ευχαριστώ για το ανέβασμα

Καλή προσπάθεια να μας πείσουν ότι όντως πάτησαν στη σελήνη δεν παίζονται σαυτα...Γατούλα σαγαπαω..💜

Διασκεδαστικό (εγώ προσωπικά πέρασα μία χαρά), έξυπνο, λαμπερό με χιούμορ, καυστικότητα, συμπαγείς χαρακτήρες, σφιχτοδεμένοι, ατακαδόρικοι και σπιρτόζικοι διάλογοι, καλοδουλεμένο σενάριο, και πασπαλισμένο με μπόλικη χολυγουντιανή αστερόσκονη, το “Fly Me to the Moon” μπλέκει την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία και παρουσιάζει μια αξιαγάπητη ρομαντική κομεντί από την εποχή του ψυχρού πολέμου. Στο συγγραφικό της ντεμπούτο, η σεναριογράφος Rose Gilroy φαντάζεται μια ιστορία αγάπης να ανθίζει μέσα στην κοπιαστική μάχη της NASA και των επιστημόνων της για πρωτιά, εκτοξεύοντας πυρά τόσο στον καπιταλισμό και την επιρροή του πάνω στον διαστημικό αγώνα καθώς όσο και σε όλη τη συνωμοσιολογία που ακολούθησε στα μετέπειτα χρόνια. Δημιουργώντας μια κλασσική "ρομαντική" κωμωδία, διατηρεί όλα τα εξωτερικά μυθοπλαστικά της γνωρίσματα, κρύβοντας όμως πίσω της μια απόλυτα πολιτική ταινία με θέμα την προπαγάνδα μέσω της Τέχνης. Το σενάριο επιστρατεύει το εύρημα της προσελήνωσης-μαϊμού, κλείνοντας το μάτι σε πολυετείς θεωρίες συνωμοσίας, τις οποίες βέβαια αποδομεί, εντείνοντας τόσο το χουμοριστικό στοιχείο όσο και την ίντριγκα στη σχέση των δύο πρωταγωνιστών. Πέρα από τα κωμικά της στοιχεία, η ταινία διερευνά την πολυπλοκότητα της δημόσιας αντίληψης και τα μέτρα που λαμβάνουν οι οργανισμοί για να διατηρήσουν την εικόνα τους, προσθέτοντας ένα επιπλέον επίπεδο. Αν και η ταινία δεν εστιάζει αρκετά στο μεγαλείο της αποστολής, αφηγείται με επιτυχία μια συναρπαστική ιστορία με γνώμονα τους χαρακτήρες. Δεδομένων των σεναριακών ατασθαλιών, η πλοκή διαθέτει καθαρή δομή αλλά και δυναμικότητα που συνεχώς αυξάνει το μέγεθος του βασικού διακυβεύματος, προσφέροντας ένα μεστό κινηματογραφικό δίωρο που κυλά νερό, χωρίς να κάνει κοιλιά ούτε για μια στιγμή. Βέβαια, θα λειτουργούσε καλύτερα με ένα πιο περιεκτικό μοντάζ και μικρότερη διάρκεια. Η σκηνοθεσία του Berlanti εξασφαλίζει ότι το Fly Me to the Moon είναι οπτικά εντυπωσιακό. Η προσοχή στη λεπτομέρεια -από τη ρετρό αισθητική της δεκαετίας του 1960 μέχρι τα περίπλοκα σχέδια των διαστημοπλοίων και την άρτια ενδυματολογική επιλογή- είναι αξιοσημείωτη.

Άψογη η χημεία και το κωμικό τακτ των φωτογενών πρωταγωνιστών, με το απολαυστικό πρωταγωνιστικό ζευγάρι, να αλληλοσυμπληρώνεται αποπνέοντας χιούμορ και τρυφερότητα μέσα από τις ξεκαρδιστικές τους κόντρες. Η Scarlett Johansson αστράφτει ερμηνευτικά, εμφανισιακά και ενδυματολογικά και κουβαλάει με επιτυχία ολόκληρη την ταινία στους ώμους της, επιτυγχάνοντας να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον, εκεί όπου το σενάριο παραπατάει σε διαφορετικές ιδέες και είδη. Η ερμηνεία του Tatum ως Cole Davis, αν και όχι τόσο δυνατή, την συμπληρώνει καλά. Ο Woody Harrelson μεγαλουργεί και προσθέτει ίντριγκα ως μυστηριώδη, γλοιώδη και ανερυθρίαστα κυνική κυβερνητική φιγούρα. Το ψυχροπολεμικό κλίμα των 60s που διατρέχει την ταινία δεν είναι παρά μια αντανάκλαση του ταραγμένου θερμοπολεμικού παρόντος, συνδυάζοντας ζωηρά κι ευρηματικά την πραγματικότητα με τη φαντασία, με γρήγορους σφιχτούς αφηγηματικούς ρυθμούς φτιάχνοντας μια απολαυστική ιστορία με θέμα τη σημασία της επιστήμης και της αλήθειας, ενώ παρά τον κωμικό της τόνο, εμβαθύνει σε θέματα που αφορούν τις ανθρώπινες σχέσεις, τη δύναμη της αντίληψης και τον αντίκτυπο των ιστορικών γεγονότων. Αναμειγνύει την ιστορική μυθοπλασία με τη ρομαντική κωμωδία, με αποτέλεσμα μια ανάλαφρη και ευχάριστη ταινία. 8/10!!

Καποιος ειπε οτι οι περισσοτερες ταινιες εχουν κοινωνικο-πολιτικο χαρακτηρα ,μπερδεμενα ομως μεσα σε ενα ας πουμε διχτυ ψυχαγωγικου χαρακτηρα...Ε! Και αυτη η ρομαντικη κωμωδιουλα,δεν ξεφευγει απο αυτο,της ριχνει ευθυς εξ αρχης τις μπηχτες της ,μιας κι εδω μιλαμε για μεσα δεκαετιας '60 που καιγοταν το πελεκουδι στις ΗΠΑ με τους ανοιχτους πολεμους,τις κοινωνικες αδικιες και ενα σκασμο ακομη προβληματα ,αλλα για να σηκωσουν ταχα μου το εθνικον φρονημα των αμερικανων,τους κοπανησαν στα μουτρα και την αρχη της διαστημικης επαναστασης...Και καπου εδω σταματα και το ουσιαστικο κατα την αποψη μου νοημα της ταινιας και αρχιζει μια ακομη συνηθισμενη ιστορια ρομαντσαδα με φοντο την ΝΑΣΑ...αυτη την φορα...μια Γιοχανσον ωριμη πια παιζει πολυ καλα,θα ελεγα οτι της αρεσει αυτος ο ρολος τον διασκεδαζει κι ενας εξισου ωριμος Τατουμ που κανει στον ρολο του οτι μπορει...Μια πλοκη και σεναριο γεματο προπανγαδα,διαλογοι κοντρα σε διαλογους βραδειας καυσης ταινια και πολυ μεγαλη....βαρετα μεγαλη σε διαρκεια....εχει ομως και τα πολυ καλα της..ευχαριστιεσαι χρωμα-μοδα-στυλ-μουσικη στης ωραιοτερης δεκαετιας κι αυτο απο μονο του την κανει ακομη πιο ευχαριστη προς θεαση....