Proxima (2019)

Δραματικη ταινια με την υπογραφη μιας δυνατης σκηνοθετιδας της Alice Winocour
Θα συμφωνισω με τις αποψεις και των δυο κατωθι γραφωντων.
Ειναι μια ταινια με αρωμα ...γυναικας,αφιερωμενη απο γυναικες προς γυναικες που κυνηγουν τα ονειρα τους,πολεμοντας την φυσικη δυναμικη των πραγματων κατι που σιγουρα και χωρις να θελω επουδενη να θιξω το ...ισχυρον φυλο δεν θα μπορουσε να κανει ουτε στα πιο τρελα του ονειρα,μιας και απο την μια οι δυσκολιες του να εχεις ενα παιδι (ισως και περισσσοτερα) και οι δυσκολιες της καριερας απο την αλλη,δεν μπορουν παρα να γονατισουν και τον πιο δυνατο ανδρα.
Διδονται μαθηματα ζωης λοιπον συνεπως απανω στην ζωη κυριες μου χωρις φοβο και με παθος!!!

Θα μπορούσε να είναι ταινία που θα πρότεινε κάποιος για την γιορτή της μητέρας. Είναι ένας ύμνος για τις γυναίκες που πνίγουν και θάβουν τις ενοχές τους για να μπορέσουν να κατακτήσουν κόσμους. Είναι πολύ δύσκολο για έναν άνδρα να καταλάβει τι σημαίνει να αφήνεις πίσω σου κάτι που ήταν ένα με σένα επί 9 μήνες. Που χτυπούσε η καρδιά του γιατί χτυπούσε η δικιά σου. Που ένιωσες αδιανόητους πόνους, που σε έσκισε στα δύο για να δει το φως. Μιας ταινία που δείχνει τον αγώνα που πρέπει να κάνει μια γυναίκα για να σταθεί ισάξια δίπλα σε άνδρες. Που πρέπει να διαχειριστεί την γυναικεία φύση της, τα μητρικά της ένστικτα, τις προσωπικές της φιλοδοξίες. Το θέμα που πραγματεύεται είναι πάνω από σκηνοθεσίες ή ερμηνείες. Μου άρεσε. Ναι οι γυναίκες κατακτούν το διάστημα, ναι αφήνουν πίσω τα παιδιά τους, ναι είναι δυνατότερες από όσο πιστεύουν οι ίδιες και οι άλλοι.

Καταρχάς θα πώ ότι η ταινία είναι αφιερωμένη και γιατί όχι ένας ύμνος στις Αστροναυτές γυναίκες αλλά που είναι και Μητέρες (με το Μ μεγάλο) και αυτό το βλέπουμε κάπου εκεί στο τέλος που η ταινία μας δίνει ονόματα και φωτογραφίες.
Για την ταινία τώρα να πώ ότι έχει ένα δραματικό χαρακτήρα, η ένταση του οποίου αυξάνεται σταδιακά και με ομαλό τρόπο. Ας μην περιμένει κάποιος ξέσπασμα με κλάματα ξεφωνίσματα και άλλα τέτοια, που άλλωστε δεν συμβαδίζουν με τον δυνατό η και γιατί όχι ηρωικό χαρακτήρα αυτών των γυναικών. Δυνατό αλλά όχι και... Ραμπογυναίκες αφού κάποια ανθρώπινα σε στιγμές έντασης δάκρυα θα τα δούμε. Μία ταινία στην οποία οι χαρακτήρες είναι ξεκάθαρα πάνω από την πλοκή, μια ταινία στην οποία βλέπουμε από μέσα τη ζωή μιάς χωρισμένης στην περίπτωση Αστρονάυτης, και εκεί που έλεγα ότι κάποια στιγμή το θέμα θα βάραινε, τελικά κράτησε ένα ενδιαφέρον και ελκυστικό θα έλεγα επίπεδο. Ακόμα και αν το θέμα των χαρακτήρων για πολλούς δεν είναι κάτι που τραβάει, εδώ στο τέλος θα αφήσει ένα χαμόγελο. Εντάξει σε κάποιους μπορεί να φτάσει μέχρι αυτό της Τζοκόντας.Η ταινία δεν διαλέγει των εύκολο δρόμο όπου σε κάποιες στιγμές βλέπουμε ότι επίκειται κάποια αποτυχία η καταστροφή, αλλά των δύσκολο αυτών που προσωπικά μου έφερε στο νού το... φίλε δρόμος δεν υπάρχει! Το δρόμο των ανοίγεις περπατώντας! Στην ταινία αυτό μας δίνεται ως... ποδήλατο δεν ήθελές; Ορίστε! Τώρα οδηγησέτο.
Μια ταινία με αρκετές και καλοδουλεμένες λεπτομέρειες ενός περιβάλλοντος για επαγγελματίες υψηλών απαιτήσεων, και ως τέτοια θέλει ένα περιβάλλον, πως να το πώ τώρα...καλών θεατών.
Την Εva Green την πρωτοείδα αν θυμάμαι καλά στο Kingdom of Heaven και τότε σκέφτηκα ότι αυτό το κάπως θλιμμένο μουτράκι είναι ότι πρέπει για ταινίες επιστ. φαντασίας επιπέδου...Alien! Έχει πολλά να μας δώσει ακόμα.
Το Proxima έχει και ένα Alterego που λέγεται Lucy in the Sky. Στην πρώτη κυριαρχούν τα προσωπικά προβλήματα πρίν το άλμα στο διάστημα. Στη δεύτερη τα προσωπικά προβλήματα της...προσεδάφισης. Είναι και ταινίες της ίδιας χρονιάς.

Βαρετό κ χωρίς καθόλου δράση, Για μένα δεν θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στις ταινίες δράσης.