Berlin, I Love You (2019)

Ανολοκλήρωτες σεναριακές ιδέες (με τη μορφή κακογραμμένων σεναρίων δίχως συνοχή και με αισθητική εγγύτερη στην (τουριστική) διαφήμιση παρά στο σινεμά) και ξέπνοη αφήγηση συναντούν τα γλυκανάλατα ρομαντικά κλισέ μιας εξουθενωμένης κινηματογραφικής συνταγής, η οποία απεικονίζει επιφανειακά την ίδια την πόλη που ήθελε να αποθεώσει. H ταινία αδυνατεί να κρατήσει τις ισορροπίες σε κάθε επίπεδο, επιτρέποντας στα κλισέ να οργιάσουν και στην υπομονή να εξαντληθεί με ραγδαίους ρυθμούς. Εδώ, παρότι υπάρχει για «βάση» μια πόλη που μονάχα αδιάφορη δεν είναι, ούτε καλή επιλογή τοποθεσιών γίνεται, ούτε όμως υπάρχει σε καμία εκ των ιστοριών μια σκηνοθετική ματιά ικανή να «ξεζουμίσει» τις δυνατότητες του χώρου στον οποίο τοποθετείται η δράση. Αναπόφευκτα ενοχλεί και το γεγονός πως η γλώσσα που επικρατεί είναι κατά κράτος τα αγγλικά, ούτε καν μια ισορροπία με τη γερμανική που και δεν θα ακύρωνε τον κοσμοπολιτισμό του εγχειρήματος, και θα του έδινε παράλληλα μια αναγκαία σφραγίδα εντοπιότητας που θα το έκανε να μοιάζει λιγότερο με την αποστειρωμένη ματιά ενός τουρίστα όπως τελικά γίνεται. Παρά τις ενδεχομένως αγαθές προθέσεις, ωστόσο, ο παντελώς αμήχανος έως ντροπιαστικός τρόπος που η ταινία χειρίζεται τις πιο σοβαρές από αυτές τις θεματικές, με μια ολότελα αφελή κι επιδερμική κοινωνική ευαισθησία, σε κάνει να εύχεσαι οι σεναριογράφοι και οι σκηνοθέτες τους να παρέμεναν στα τουλάχιστον πιο ασφαλή λημέρια ενός ανώδυνου ρομάντζου.

Πρωτοκλασάτοι ηθοποιοί όπως η Keira Knightley και η Helen Mirren αρκούνται στο να εκφέρουν βαριεστημένα τις άνοστες ατάκες τους, πρωταγωνιστώντας σε ιστορίες που θα μπορούσαν να συμβούν σε οποιαδήποτε πόλη του κόσμου. Ο μικρομηκάς Justin Franklin κερδίζει δικαιωματικά τον τίτλο του χειρότερου σκετς εκ των δέκα, προσπαθώντας με απίστευτη ένδεια ιδεών κι αισθητικής να φτιάξει κάτι σαν βωβή κωμωδία, καταλήγοντας να θυμίζει φτηνή διαφήμιση. Η Dianna Agron στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο δίνει σεμινάριο δημιουργίας γλυκανάλατης ατμόσφαιρας και αναπαραγωγής των πιο αναμασημένων κλισέ της κομεντί. Ο Fernando Eimbcke έχει καλές προθέσεις, αλλά τελικά πνίγεται στην αδιαφορία και σε μια τεμπέλικη εκτέλεση, ενώ θα μπορούσε να παράγει κάτι πραγματικά ανθρώπινο. Το δίδυμο Martin και Clausen εμπνέεται από το #MeToo και φτιάχνει κάτι που έχει την αφέλεια και την προχειρότητα σχολικής θεατρικής παράστασης. Ο Dennis Gansel του «Κύματος» στριμώχνει δυο ξεχωριστές διαδρομές στο πακέτο της μίας, δίχως να τις αναπτύσσει ποτέ πέρα από ένα πρωτόλειο στάδιο. Ο Josef Rusnak του «Δέκατου Τρίτου Πατώματος» αναλώνεται σε ένα ανιαρό και τετριμμένο ρομάντζο που παρεμβάλλεται σε όλες τις υπόλοιπες ιστορίες, κλείνοντας το μάτι κιόλας στα "Φτερά του Έρωτα". Μένουν κάπως έτσι η ενδιαφέρουσα σε σύλληψη αλλά ανεύθυνη ως προς το δίλημμα που θέτει δουλειά του Dani Levy, και η τρυφερή αλλά «μισοψημένη» οπτική της Massy Tadjedin που βοηθιέται από δύο καλές ερμηνευτικές παρουσίες από την Keira Knightley και την Helen Mirren.

Αυτό που δεν καταφέρνουν να αναστήσουν, δυστυχώς, είναι το κύριο ζητούμενο: το ίδιο το πνεύμα του Βερολίνου. Παρά τα συχνά πυκνά περάσματα από γνωστά μνημεία και αξιοθέατα, τίποτα στις ιστορίες της ταινίας δεν εκμεταλλεύεται πραγματικά τη ζωντάνια, την πολυπολιτισμικότητα και την Ιστορία της γερμανικής πρωτεύουσας, ούτε καν με τον τρόπο ενός διαφημιστικού σποτ για τις τουριστικές ατραξιόν της. Κι αυτό που απομένει δεν είναι παρά μονάχα κάποιες όμορφες εικόνες εδώ κι εκεί, σκόρπιες λειτουργικές ιδέες και μερικές ευγενείς φιλοδοξίες για να σωθούν τουλάχιστον τα προσχήματα. 4/10!!!

thats exacly the feelings of berlin.....really magnificent movie !!!! congrats
berlin hugs everyone