Peterloo (2018)

Βρισκόμαστε στην αγγλική μεγαλούπολη του βορρά τον Αύγουστο του 1819, όταν μια σειρά από άδικους νόμους και η γενικότερη κυβερνητική πολιτική απαξίωσης των λαϊκών στρωμάτων έχουν σπρώξει το σύνολο των μη προνομιούχων στην απόγνωση. Έτσι, ο φρέσκος αέρας δημοκρατικής μεταρρύθμισης που φυσά σ’ όλη τη χώρα φτάνει και στην κομητεία του Λάνκασαϊρ, η οποία δεν έχει καν αντιπρόσωπο στο εθνικό κοινοβούλιο. Θέλοντας να υπερασπιστούν τα στοιχειώδη δικαιώματά τους, πάνω από 60.000 πολίτες θα συγκεντρωθούν ειρηνικά στην πλατεία Σεντ Πίτερς, όπου ο παθιασμένος ρήτορας Χένρι Χαντ θα απευθυνθεί στο πλήθος. Πριν καν τελειώσει το λόγο του, όμως, οι αρχές (δημοτικές, δικαστικές, πολιτειακές και θρησκευτικές) διατάζουν το στρατό να επέμβει δυναμικά, με αποτέλεσμα μια αναίτια εκατόμβη που άφησε πίσω της δεκαπέντε νεκρούς κι εκατοντάδες τραυματίες. Έμεινε στην ιστορία ως «Σφαγή του Πίτερλου», αναφορά στον Σεντ Πίτερ και το πεδίο μάχης του Βατερλό (Waterloo), το οποίο είχε λάβει χώρα πριν τέσσερα χρόνια. Η ταινία αναπαριστά με πιστότητα, ένα από τα δραματικότερα γεγονότα της ευρωπαϊκής Ιστορίας.

Μια στιβαρή και σοβαρή ταινία εποχής που ασφαλώς θέτει προβληματισμούς ίσως πιο επίκαιρους από ποτέ. Ο σκηνοθέτης με νηφάλιο οίστρο μας παρουσιάζει τους ρομαντικούς και παθιασμένους επαναστάτες μιας άλλης εποχής, να ακούνε με δέος τους αυτοδίδακτους λαϊκούς καθοδηγητές τους, ίσως αναζητώντας τους στο σήμερα. Η υποπλοκή του Άγγλου στρατιώτη που γυρνάει σώος από τον αγγλογαλλικό πόλεμο, μόνο και μόνο για να βρει τον θάνατο από τον εντός των τειχών εχθρό, η ζωή των ειλώτων της εργατικής τάξης με τα καθημερινά της βάσανα, η αδίστακτη, τυραννική εξουσία του επίσημου κράτους από την άλλη, ακόμα κι αυτές οι αδρές πινελιές ματαιοδοξίας με τις οποίες αποδίδονται οι ρήτορες και οι ιδεολόγοι της επανάστασης, όλα αυτά και άλλα συγκροτούν αυτό το στέρεο μωσαϊκό εποχής, από το οποίο μπορεί να λείπουν οι κορυφώσεις και οι "παρεκκλίσεις" εκείνες του ύφους (και όχι μόνο) που συναντάμε στα αριστουργήματα, δεν παύει όμως να κρατά τις αρετές μιας πιστής κι επίκαιρης μαζί ταινίας εποχής.

Ο Μάικ Λι αποφασίζει να ανοίξει το μεγάλο βιβλίο της βρετανικής ιστορίας σε μια από τις μελανότερες σελίδες του. Με μια φροντισμένη παραγωγή, χρησιμοποιεί τη φόρμα του ιστορικού δράματος για να σχολιάσει κάποια πράγματα που βελτιώθηκαν και κάποια που παραμένουν πάντοτε τα ίδια. Χωρίς βασικό πρωταγωνιστή και μοιράζοντας το δραματικό του βάρος σε διάφορους χαρακτήρες και από τις «δυο μεριές», ζωγραφίζει με αφηγηματική υπομονή και επιμονή στη λεπτομέρεια ένα ιστορικό φρέσκο, όπου πρόοδος και συντήρηση, μισαλλοδοξία και εγκαρτέρηση, δημοκρατία και αυταρχισμός συγκρούονται μετωπικά με καθαρά ταξικούς όρους. Μιας ταινίας που σίγουρα δεν βρήκε την διανομή και την απήχηση που θα της άξιζε στο κινηματογραφικό στερέωμα. Ενδιαφέρουσα απεικόνιση, καταφέρνει να γίνει συναρπαστική, επική και συγκινητική, δημιουργώντας και μια εκπληκτικά πειστική αναπαράσταση της εποχής των νοοτροπιών (πιστή στις καλύτερες κινηματογραφικές παραδόσεις της Βρετανίας) της συγκεκριμένης εποχής στην Αγγλία με τους αγώνες για την απόκτηση της ατομικής ψήφου από τους πολίτες, με πολύπλευρο σενάριο, αν και αρκετά φλύαρο. Με μια αριστουργηματική σκηνοθεσία και φωτογραφία κι ένα εύστοχο σενάριο, το "Peterloo" είναι τελικά αυτό που δεν περιμένεις: μαγευτικό, έξυπνο, πολυδιάστατο και καθόλου βαρετό. Και θα ήταν ακόμα καλύτερο αν κράταγε λιγότερο ή αν είχε ένα πιο ωραίο τελευταίο εικοσάλεπτο. Μεγάλη ερμηνεία από τον Κινίαρ.

Ο τρισμέγιστος Μάικ Λι με αφορμή μια φέτα Ιστορίας από το 1819 έρχεται να μας πει πως, ε, παιδιά δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα, απλώς σήμερα η επιφάνεια είναι περισσότερο λουστραρισμένη, παίζει ρόλο και βάζει το χεράκι της έντονα η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας. Τα αφεντικά παραμένουν αφεντικά, οι πραιτοριανοί παραμένουν πραιτοριανοί και τα θύματα είναι μονίμως τα ίδια. Ωστόσο, η έμφαση στην λεπτομέρεια με ακρίβεια εντομολόγου και η καταβύθιση στα ιστορικά τεκμήρια με τον ενθουσιασμό ενός ιστοριοδίφη, οδηγούν σε σχοινοτενείς αναλύσεις που ενδέχεται να δοκιμάσουν τις αντοχές των θεατών. Μάλιστα, ίσως δυσκολευτεί να πιστέψει πως οι λαοί οδηγήθηκαν στις ένοπλες επαναστάσεις μονάχα όταν στερήθηκαν τα νόμιμα μέσα διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους, αλλά είναι αλήθεια. Μεγάλες σε διάρκεια διαλογικές σκηνές, που μπορεί κατά στιγμές να κουράζουν, ζωηροί χαρακτήρες με διαφορετικές απόψεις πάνω στα πράγματα, μεθοδικό χτίσιμο της έντασης, η οποία θα κορυφωθεί στη μεγάλη σκηνή του φινάλε, και μια αντιδραματοποιημένη αντιμετώπιση της σφαγής που προκρίνει έναν παλιομοδίτικο, μα βαθύ ρεαλισμό. Μια ένδοξη πολεμική στιγμή σηκώνει την αυλαία του δράματος και μια ντροπιαστική παρωδία της την κλείνει. Στο τέλος, όρθια στο πεδίο της κινηματογραφικής μάχης στέκονται τα πολιτικοκοινωνικά μηνύματα που πριμοδοτεί ο Λι, επιλέγοντας να είναι πριν απ’ όλα απλός, εύληπτος και επίκαιρος. 9/10!!!

πολυ αγγλικη ταινια με μεταρρυθμισεις πολυτευματος κλπ