Madame (2017)

Άνοστη κι άγευστη γλυκόπικρη δραματική κομεντί, η οποία δεν απογειώνεται σε καμία στιγμή παρά το ταλαντούχο καστ στο οποίο απαρτίζεται, ανακυκλώνει κακόγουστα αστεία και αφήνει την επίγευση ενός ξαναζεσταμένου φαγητού. Είναι μία ιστορία που παρουσιάζει όλα τα ταξικά κλισέ, και προσπαθεί να μιλήσει για την αξία που έχει κάθε άνθρωπος και τα συναισθήματα του, ανεξάρτητα από την κοινωνική του θέση. Η πάλη των τάξεων καλά κρατεί στο Παρίσι του σήμερα, δεν παίρνει ωστόσο πραγματικά ποτέ μπροστά το έργο, αφήνοντας ανεκμετάλλευτες δραματουργικά υποπλοκές, τους ήρωες της μετέωρους και επαναλαμβάνοντας την ίδια προβλέψιμη έκβαση των γεγονότων με διαλόγους και στιχομυθίες που ακροβατούν και τα μελοδραματικά τερτίπια να μην εκλείπουν στιγμή. Η ταινία χαντακώνεται όμως, πέρα από τη σκηνοθεσία, και από το μοντάζ της. Έχουν φαγωθεί ολοφάνερα σκηνές, τις έχουν πετσοκόψει, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται σεκάνς χωρίς να έχουν καμία συνάφεια με ότι προηγείται και ότι ακολουθεί. Κανένας ρυθμός, καμία κοινή αισθητική άποψη, καμία λογική. Πέρα από την εξαιρετική Κολέτ και την μοναδική Ντε Πάλμα, διασκεδαστικός είναι ο Χάρβεϊ Καϊτέλ, αλλά το καλό καστ δεν αντικατοπτρίζει το συνολικό αποτέλεσμα, αφού δε μπορεί να περισώσει και να στρώσει σε όλες τις εκφάνσεις μία ταινία που στο σύνολό της πάσχει από σκηνοθετική μαγεία και αίγλη, είναι επιφανειακή, άνευρη και ρηχή. 5/10!!!

Ευχάριστα αδιάφορο. 5/10

Εμείς στην Ελλάδα έχουμε δει τέτοια σενάρια με το κιλό. Είτε μέσω του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, είτε με τις βραζιλιάνικες σειρές που έρχονταν προς μεταγλώττιση στη χώρα μας. Η ώριμη, φτωχή πλην τίμια οικιακή βοηθός, παίζει το παιχνίδι της κυρίας της και συστήνεται ως αριστοκράτισσα. Όταν η αλήθεια βγει στο φως, θα κερδίσει η αγάπη, ή το κοινωνικό στάτους θα είναι ανυπέρβλητο εμπόδιο; Αν ήξερα το βασικό σενάριο εξ αρχής , μάλλον δεν θα επέλεγα να τσεκάρω τη ταινία. Αλλά αφού το έκανα θα δώσω και τρία θετικά χαρακτηριστικά που διαθέτει. Πρώτα από όλα εδώ δεν έχεις τους Χοσέ Αρμάντο Εσμεράλδα και δεν συμμαζεύεται, αλλά ένα εξαιρετικό καστ, που ανεβάζει πολύ συνολικά το φιλμ. Έπειτα, η σκηνοθεσία και οι διάλογοι μου θύμισαν κάτι λίγο από Γούντι Άλεν, χωρίς να θέλω να γίνω βλάσφημος, υπάρχει κάπου εκεί και ας μη το γνωρίζει ούτε ο ίδιος. Και τέλος, ο επίλογος της ταινίας είναι πολύ καλός και διαφοροποιείται από το συρφετό που περιέγραψα στην αρχή του σχολίου μου.