The Number 23 (2007)

Λοιπόν, για ποιο θέμα είναι η ταινία; Ένας κυνηγός σκύλων (Carrey) που παθιάζεται με ένα φτηνό νουάρ αστυνομικό βιβλίο, επειδή αισθάνεται ότι αντικατοπτρίζει κατά κάποιο τρόπο τη δική του ζωή. Ορίστε. Βέβαια, ο χαρακτήρας του βιβλίου, ο ντετέκτιβ Fingerling έχει για κάποιο λόγο εμμονή με τον αριθμό 23 και ο ίδιος ο Carrey παθαίνει εμμονή και αρχίζει να βλέπει τον αριθμό παντού, αλλά αυτό είναι απλά ένα γέμισμα, και εντελώς άσχετο με την ιστορία. Στην πραγματικότητα, μπορείτε να κόψετε όλες τις αναφορές στο 23 και να βάλετε τον ή τους πρωταγωνιστές να έχουν εμμονή με το τυρί ή κάτι τέτοιο και θα έχετε ακριβώς την ίδια ιστορία. Είναι οδυνηρά προφανές ότι όλα τα «23» γράφτηκαν πολύ αργότερα, όταν η ιστορία είχε ήδη τελειώσει, είχε απορριφθεί και είχε σταλεί για «επανεγγραφή».

[/spoiler]Το οποίο θα ήταν εντάξει. Υποθέτω, αν η ταινία δεν ήταν βαρετή, βαρετή, βαρετή. Η μισή ταινία είναι αφηγηματική, για όνομα του Θεού. Δεν βλέπεις την ταινία, ακούς τον Τζιμ Κάρρεϊ να αφηγείται την ταινία. Περίπου στο ένα τέταρτο ο Carrey αρχίζει να διαβάζει το βιβλίο, και από τότε μέχρι το φρικτά κλισέ τέλος είμαστε αναγκασμένοι να παρακολουθούμε «πραγματικές» σκηνές από τη ζωή του κυνηγού σκύλων (όπου δεν συμβαίνει τίποτα) διανθισμένες με αφηγημένες καλλιτεχνικές film noir-ικές σκηνές «βιβλίου», οι οποίες είτε θα σας αφήσουν να χαχανίσετε είτε θα σας προκαλέσουν κατάθλιψη. Είναι σαν το «Sin City» ενός φτωχού ανθρώπου με όλη τη βία κομμένη, με αφήγηση από τον Carrey και προβολή σε αργή κίνηση...] * baba44713 (3/10)
...[ [spoiler]Για μια στιγμή, η ταινία μοιάζει σαν να μην μπορεί να αποφασίσει ανάμεσα στο να αφηγηθεί την ιστορία ενός ανθρώπου που προσπαθεί να βρει την αλήθεια για τον αριθμό 23 'η στο να αφηγηθεί την ιστορία ενός ανθρώπου που παθιάζεται με ένα βιβλίο που αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που του μοιάζει πολύ και έτσι θέλει να βρει τον συγγραφέα γιατί τώρα αποδεικνύεται ότι ο συγγραφέας είναι δολοφόνος και ω Θεέ μου, ο δολοφόνος μπορεί να είναι ακόμα εκεί έξω και πρέπει να τον πιάσουμε σύντομα πριν σκοτώσει κι άλλους ανθρώπους, καταλαβαίνετε τώρα;

Η ταινία μοιάζει να μην έχει ένα κεντρικό σημείο. Το PI μου άρεσε περισσότερο επειδή όλη η ιστορία αφορούσε ουσιαστικά έναν άνδρα που είχε εμμονή με τον αριθμό PI. Όλα τα υπόλοιπα προκύπτουν ως αποτέλεσμα αυτού. Στο νούμερο 23, φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης θέλει να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Υποθέτω ότι αν ήταν αποκλειστικά για τον αριθμό 23, για το πώς οι μαθηματικοί έψαχναν μια απάντηση σε όλη την ιστορία, για το πώς σατανιστικές σέκτες χρησιμοποιούσαν τον αριθμό και χρησιμοποιούσαν τη δύναμή του στα κρυφά, για το πώς όλοι αυτοί οι μύθοι παρέμεναν στη σκιά και τώρα έρχεται αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο συνηθισμένος καθημερινός άνθρωπος και αποκαλύπτει το μυστήριο, ανοίγοντας ένα νέο κουτί της Πανδώρας, αλλά μετά υπάρχει η ασυμφωνία για το αν είναι απλά τρελός και τον πηγαίνουν σε ένα ιατρικό κέντρο.....Υποθέτω ότι αυτό θα ήταν πιο ενδιαφέρον. Παραδέχομαι ότι ουσιαστικά σας λέω πώς θα ήθελα να γίνει η ταινία, κάτι που είναι πολύ προσωπικό- αλλά οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία. Αυτό που λέω είναι ότι η ταινία αποτυγχάνει να αποδώσει την υπόθεση της: Αυτή η ταινία δεν έχει να κάνει με τον αριθμό 23. Αυτή η ταινία έχει να κάνει με έναν άνθρωπο που θέλει να βρει έναν δολοφόνο.