Γκρέις του Μονακό / Grace of Monaco (2014)

Το φιλμ του Νταάν είναι αναμφίβολα πλούσιο, καλογυρισμένο και λαμπερό με μία μοναδική ερμηνεία της Nicole Kidman, αλλά την ίδια στιγμή είναι επίπεδο, επιφανειακό, σχεδόν βαρετό, σαν ένα λουσάτο μα αδιάφορο φωτορομάντζο που προσπαθεί να είναι τα πάντα, από οικογενειακό δράμα μέχρι σχεδόν ταινία κατασκοπίας δίχως να αριστεύει σε κανέναν τομέα. Το σφοδρό κύμα αρνητικών κριτικών που έλαβε η ταινία δικαιολογείται εν μέρει λόγω του πολύ αργού κοσμοπολίτικου αφηγηματικού ρυθμού χωρίς δραματικό βάθος και με ρηχή κοινωνικοπολιτική χρονογραφία που σε κάνει να βαριέσαι σχεδόν από το πρώτο δεκάλεπτο, τη «μασημένη τροφή» που σου δίνει μερικές φορές, το σενάριο αφήνοντας ελάχιστο χώρο στη φαντασία, τους σχετικά αναλώσιμους πασίγνωστους δευτερεύοντες χαρακτήρες και τον υπερβολικό και αχρείαστο σε κάποιες περιπτώσεις μελοδραματισμό. Και ναι, όλα αυτά είναι σημαντικά μειονεκτήματα και δίνουν ένα πολύ κακό στίγμα στην ταινία. Δεν είναι ακριβώς μια τυπική βιογραφία αφού δεν περιγράφει ούτε την γνωριμία της Γκρέις με τον Ρενιέ, ούτε την ζωή της πριν από αυτόν και κυρίως ούτε φυσικά τον θάνατό της, το φιλμ επικεντρώνεται σε μια περίοδο της ζωής τους, το 1962, όταν o Αλφρεντ Χίτσκοκ επισκέπτεται την Κέλι και της προτείνει έναν ρόλο στην «Marnie» και περίπου την ίδια περίοδο το πριγκιπάτο αντιμετωπίζει την επιθετική στάση του προέδρου της Γαλλίας Σαρλ Ντε Γκολ, που θέλοντας να ξεπεράσει το φιάσκο του πολέμου της Γαλλίας με την Αλγερία, επιζητά να επιβάλει φόρους στο Μονακό και τις επιχειρήσεις που βρίσκουν εκεί φορολογικό καταφύγιο.

Με μια πλοκή που μπορεί να περιγραφτεί μόνο ως κενή και άψυχη, το έργο είναι από αυτές τις περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει τίποτα που να πάλλεται και όλα γίνονται κάτω από το πρίσμα του βαρετού. Αυτό που παρακολουθείς είναι ένα άτσαλο μοντάζ σκηνών που έχουν τοποθετηθεί η μία μετά την άλλη χωρίς πολλή σκέψη και με καμία αίσθηση ρυθμού. Άλλοτε αστείο και κιτς και άλλοτε μυστηρίου, το φιλμ δεν γνωρίζει ποτέ τι θέλει να είναι και τι θέλει να πει, καταλήγοντας να περνάει κινηματογραφικές ημέρες/μήνες πανικοβλημένο για να φτάσει σε κάτι πιο ζουμερό που ποτέ δεν έρχεται. Παρ΄ όλα όσα συμβαίνουν στην διάρκεια του φιλμ όμως, παρά τις δραματικές κορυφώσεις, τις πολιτικές ίντριγκες και τα προσωπικά και οικογενειακά διλλήματα, τίποτα στ' αλήθεια δεν κατορθώνει να σε αγγίξει. Και σε μια ταινία που δεν έχει λίγους καλούς ηθοποιούς στο καστ της, η Κίντμαν είναι η μόνη που μένει έστω και για λίγο στο μυαλό σε μια ερμηνεία που δυστυχώς υπονομεύεται από ένα ανόητο, εξωφρενικά συμβατικό και άτσαλο σενάριο.

Κανείς όμως δε φαίνεται να αναγνωρίζει την ομορφιά με την οποία αντιμετώπισε ο Dahan την ηρωίδα του. Την απεικόνισε ως μια real-life πριγκίπισσα με τα όλα της, με τα όμορφα κοσμήματα, τα φορέματα, τα χτενίσματα και τους πολυτελείς χορούς, δείχνοντας όμως ταυτόχρονα ότι σε κάθε παραμύθι υπάρχουν και τα μελανά σημεία και δεν είναι απαραίτητο να ισχύει πάντα το "happily ever after". Όλα αυτά μέσα από μια εξαιρετική σκηνοθεσία (καταπληκτικός ο μονόλογος της Grace προς το τέλος της ταινίας), την υπέροχη φωτογραφία και τα φοβερά κουστούμια, ενώ και η απεικόνιση της εποχής, είναι απίθανη. Το τοπίο πανέμορφο και η μουσική παρά πολύ καλή. Στην πραγματικότητα οι θεατές είναι πιθανότερο να νιώσουν κάτι βαθύτερο χαζεύοντας τα υπέροχα σκηνικά, τα κοστούμια, τα θεαματικά πλάνα του Μονακό και τα απαστράπτοντα κοσμήματα, παρά προσπαθώντας να ταυτιστούν με τους χαρακτήρες. Κρίμα, γιατί είτε ως βιογραφική ταινία, είτε ως ένα καλλιτεχνικό δράμα, το έργο χάνει την ευκαιρία να αποτίνει φόρο τιμής σε έναν θρύλο και καταλήγει μια ταινία πλούσια σε εμφάνιση, αλλά άδεια σε περιεχόμενο. 5.5/10!!!

Ακομα τους φτιαχνετε???

Ρε παιδιά... υπότιτλους???

γιατι δεν εχει υποτλιτους ελληνικα η ταινια Grace of Monaco

εχαρηστω που με ενημερωσατε

ακομα τους φτιαχνουν

den exei upotitlous to crace of monaco

den mou bgazei upotitlous katholou an mporeite ftiakse to.

Ψιλοβαρετή 

thanks

THANKS